Kuce – to małe konie, o wzroście do 148 cm, duże konie mogą być wzrostu dowolnego ponad 148 cm.
W zawodach ogólnopolskich oraz międzynarodowych organizuje się osobną rywalizację dla kuców oraz osobną dla dużych koni. W zawodach skokowych regionalnych oraz towarzyskich dopuszcza się rywalizację dużych koni i kuców w jednym konkursie.
Jest wiele ras- najbardziej znane to: niemiecki kuc sportowy ( Deutsches Reitpony), New Forest, kuc walijski ( sekcji A, B, C i D), Connemara, kuc Feliński, konik polski, hucuł, kuc szetlandzki , holenderski, belgijski, francuski, brytyjski, irlandzki, i inne.
To zależy od dyscypliny. W ujeżdżeniu największe sukcesy osiągają niemieckie kuce sportowe, z linii ujeżdżeniowych, W skokach kuce francuskie, belgijskie, holenderskie i Connemara. W WKKW kuce irlandzkie, francuskie, Connemara .
Niewielki wzrost kuców ułatwia dzieciom manewrowanie . Łatwiej na małe kuce wsiadać z ziemi, i przy spadaniu jest bliżej…
Nie, na ogół dany jeździec i dany koń tworzą zgrana parę. To wzajemne porozumienie buduje się przez wiele lat. Nie zawsze pod innym jeźdźcem dany koń będzie chciał i potrafił osiągnąć taki sam sukces jak pod dawnym zawodnikiem.
Jest to bardzo trudne. Często młode, dobrze zapowiadające się konie w pewnym momencie przestają progresować. Zatrzymują na pewnym pułapie, bądź kończą przedwcześnie karierę sportową z powodu kontuzji.
Niektórzy twierdzą, że najłatwiejsze do wytrenowania są wałachy. Klacze potrafią mieć różne nastroje, w zależności od cyklu hormonalnego i być nieprzewidywalne. Ogiery także często sprawiają kłopot , szczególnie na zawodach, gdzie nie mogą należycie koncentrować się na konkursie, a wykazują zainteresowanie klaczami będącymi w pobliżu.
Jeśli chodzi o węch- to konie mają wielokrotnie czulsze powonienie od człowieka. Słuch także bardzo czuły. Wzrok mają często słabszy, natomiast pole widzenia z racji budowy oka oraz rozmieszczenia oczu po obu stronach czaszki koni wynosi niemal 360stopni, poza niewielkim stożkiem tuż przed nosem konia- tzw. martwe pole, w którym konie nie widzą.
Zwykle jest to 5-6 miesięcy. Po tym czasie jest odstawiany od matki i przebywa w grupie rówieśników do 3-4 roku życia.
Na ogół po ukończeniu 3 lat, ale często i później, kiedy młody koń jest na tyle rozwinięty fizycznie i psychicznie aby był gotowy do pracy pod siodłem.
W wieku 4 – 5 lat, w zależności od jego rozwoju i dojrzałości.
Od pół godziny, do godziny dziennie. Niektóre konie wymagają podzielenia pracy na dwa [przedziały czasowe – wtedy np. spacer w ręku lub w karuzeli rano – 15-20 min, a potem 45 min po południu czy wieczorem. Konie startujące w rajdach długodystansowych oraz WKKW wymagają dłuższych treningów. Ale zwiększanie czasu pracy musi odbywać się stopniowo.
20 godzin zajmuje koniom pobieranie paszy – głównie jest to powolne skubanie i żucie siana lub trawy.
Tak, ale nie tylko. Śpią również na leżąco w stajni lub na pastwisku. Na ogół w stadzie, gdy większość koni śpi, jeden z nich stoi i czuwa nad bezpieczeństwem stada.
Nie tylko. Mogą dostawać także marchew, jabłka, buraki oraz niektóre zioła. Ważny jest stały dostęp do wody.
Tak zwany chów wolnowybiegowy jest jak najbardziej wskazany dla koni. W naturze tak kiedyś żyły. Ważne jest jednak aby miały schronienie przed wiatrem oraz zacinającym deszczem. Konie nie lubią przeciągu.
To zależy od prędkości wzrostu kopyta. Jedne potrzebują korekcji kopyt co 4, inne co 6, a jeszcze inne co 8 tygodni.
Nie każdy koń musi być podkuty. Konie za zdrowymi, mocnymi kopytami mogą chodzić bez podków, w zawodach jeździeckich startuje coraz więcej koni nie podkutych.
Tak, zdarza się, choć bardzo rzadko. Natomiast poród bliźniaków jest obciążony dużym ryzykiem, tak że świadomy hodowca unika sytuacji, w której klacz musiałaby rodzić bliźniaki. Po zaźrebieniu dokonuje się badania USG na którym widać czy ciąża jest pojedyncza czy podwójna. To pozwala na podjęcie decyzji co do dalszego postępowania.